فکرشهر ـ مصطفی منفرد: در آخرین روزهای های كاری دوره پنجم شورای اسلامی شهر خارگ، در جلسات شورای شهر از حالت انتخاب های گزینشی برای حضور یا عدم حضور برخی خبرنگاران خارج و سعی بر ایجاد حضور همه و شفافیت شد.
شور و مشورت در حکومت اسلامى از جایگاه ویژه‌اى برخوردار است و باید مردمی بودن در تفکر هر مسوول نهادینه شود. اصل هدف از تشکیل شوراهای اسلامی که یکی از دستاوردهای مهم انقلاب اسلامی بود، مشارکت دادن مردم در اداره امور محلی شان بوده است.
در متن قانون اساسی و به صراحت در چندین اصل در مورد شوراها آمده است که «شوراها به عنوان یک نهاد تاثیرگذار در زمینه قانون‌گذاری و نظارتی در امور محلی باید نقش آفرینی کنند و به عنوان نمایندگان مردم وظیفه دفاع از حقوق مردم را بر عهده داشته باشند که با وضع مقررات محلی اثر بخشی و نظارت خود را بر اجرای امور شهر دارا باشند».
نیاز به توضیح و یادآوری است، اینجانب مصطفی منفرد، خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «فکرشهر»، هفته نامه «به فکرشهر» و هفته نامه كشوری «ورزشی ها» در جزیره خارگ، طی چندین نوبت در دو دوره مدیریتی ریاست های شورای وقت طی سال های (۹۹_۹۸) به امید سوار شدن بر قطار به ظاهر در مسیر توسعه شورای اسلامی این شهر در دوره پنجم، جهت حضور در جلسات علنی شورا اسلامی شهر خارک در محل دفتر شورا حضور می یافتم، اما هیات رییسه شورای وقت در سال های ذکر شده، از ورود بنده به بهانه ها و دلایل غیر منطقی چون غیرعلنی بودن جلسات، جلوگیری و از دفتر شورا بیرون می کردند.
این در حالی است که عطف به بند ۱ ماده ۱۱ قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستای کشور، جلسات شورا علنی و حضور مستمع با نظر رییس شورا مجاز خواهد بود ولی به تقاضای کتبی شهردار، فرماندار و یا بخشدار زیربط و موافقت اکثریت مطلق اعضای حاضر می تواند جلسه غیر علنی تشکیل شود و همچنان این سوال بی جواب پابرجاست که، «با توجه به عدم درخواست کتبی مسوولین ذکر شده و عدم رای گیری از اعضای شورا در آن زمان مبنی بر برگزاری جلسه غیرعلنی شورا و همچنین حضور برخی از شهروندان در آن جلسات به صورت گزینشی، با عنایت به اینکه اینجانب خبرنگار نشریه «فکرشهر» و دیگر نشریات از پیش گفته بوده و هستم و حضورم طبق قوانین در جلسات علنی شورا بلامانع می باشد، دلیل اصرار هیات رییسه شورا در جلوگیری از حضور بنده در جلسات علنی شورا چه بوده است»؟
متاسفانه در وهله اول با توجه به اختلاف سلیقه ها بین اعضای محترم شورا و در وهله دوم به باد فراموشی سپردن حقوق فردی و اجتماعی مردم توسط برخی از آن ها و در آخرین حرکت، غیرعلنی کردن جلسات علنی و مانع تراشی برای حضور برخی مردم و خبرنگاران در جلسات شورا، می‌توان گفت آغازی برای بی توجهی به خواسته های بحق مردم بوده است .
مسوولیت ها امانتی از جانب خداوند برای افراد است و نگهداری از این امانت کار سختی است و باید مسوولین، مردم دار باشند.
اما چهارمین انتخابات هیات رئیسه شورای اسلامی خارگ، بیست و سوم مردادماه سال جاری با انتخاب «یوسف وطن دوست» و با شعار انتخاباتی «ایمان دارم که می توانم/ شفافیت» به عنوان رئیس جدید آخرین سال از دوره پنجم شورای اسلامی شهر خارگ انتخاب شد تا نهایتا در سال آخر این دوره شورای شهر، شفافیت را به آن نحوی که شایسته است در عمل و نه صرفا در گفتار به واقعیت تبدیل کنند؛ امید است با روش های مناسبی که ایشان در پیش گرفته اند، این مهم محقق شود.
در قسمت دیگری از این داستان پر از ابهام و سوال، متاسفانه بسیاری از افراد فکر می‌کنند آن‌قدر باهوش و بافراست هستند که تمامی تصمیمات را بدون کمک دیگران اتخاذ کنند. آنها معتقدند وظایفی به عهده دارند که هیچ فرد دیگری، قادر به انجام آن نیست!! اما آنچه در اهمیت به جایگاه شورا مسلم و مشخص است می توان به «وَأَمْرُهُمْ شُورَی بَینَهُمْ...» و «كارشان را به مشورت با یكدیگر انجام می دهند» اشاره کرد؛ چراکه به کمک سایرین، می توان دید بهتری نسبت به مسائل به دست آورد و راه حل‌های کاراتری برای مشکلات یافت.
بسیار اهمیت دارد که افراد به ویژه کسانی که در مقام و سِمَتی فعالیت می کنند، نسبت به عملکرد اخلاقی خود حساس باشند، چرا که در نگاه عمومی و نوع سلوک اخلاقی جامعه تاثیر گذارند.
اعضای شورای شهر باید بهتر بدانند که، اکنون بخشی از جامعه به واسطه نوع عملکرد برخی از مسوولان بر طبل بی اخلاقی می کوبند؛ به هر صورت مسوول جنبه الگویی دارد و مردم خواه ناخواه به نوع رفتار ایشان توجه دارند. از سوی دیگر با توجه به اینکه نهادهای حاکمیتی این مسوولیت ها را به مدیران در سطوح مختلف تفویض می کنند و به تعبیر دقیق، مسوولان نمایندگان حاکمیت اسلامی هستند؛ از این رو، نوع عملکرد آنها مورد توجه و زیر ذره بین عموم مردم جامعه است؛ چراکه مسوول مورد تایید و انتخاب حکومت و دولت اسلامی قرار گرفته و این تایید خود ظرفیتی از توقع را بین مردم ایجاد می کند و وقتی این توقع برآورده نمی شود بنیان و پایه های فکری و اخلاقی مردم متزلزل می شود.
در پایان باید گفت، سازمان ها و بالاخص نهادهای مردمی به مدیران و مسوولانی نیاز دارند که دوباره به حال و هوای انسانی برگردند: انسان‌هایی که عاشق یادگیری و عاشق یاددادن و مردم داری هستند.
این قشر از انسان ها به ما اطمینان می‌دهند که صرفاً مشغول اجرای همان روش‌های قدیمی، با تکنولوژی‌های جدید نیستند؛ آنها اصول سازمانی را به روزرسانی می‌کنند و راهی برای حرکت روبه جلو، در همه‌ی زمینه‌ها نشان می‌دهند.
به هرحال، با تفكرات و دیدگاه جدید مهندس «یوسف وطن دوست»، رئیس كاربلد شورای شهرخارگ، قفل كهنه و پوسیده درب شورا شكسته شد.
